عروج مادران در روزی که به نام آنان بود

به گزارش خبر 8 به نقل از خبرگزاری ایرنا

 در روزهایی که همه در تب و تاب جشن روز مادر بودند؛ مادران را در آغوش کشیده و دست هایشان را به رسم ادب و ارادت بوسیده بودند، ناگهان خبر حادثه تروریستی در گلزار شهدای کرمان، مردم بی‌گناه را به خاک و خون کشید؛ مردمی که زنان و کودکان بخش اعظم آنان را تشکیل می دادند و برای تجدید بیعت و خاطره با بزرگمردی که علم مبارزه با تروریسم را برداشته بود، بر مزارش آماده شده بود.

مردمی که رفته بودند یاد و خاطره سردار بزرگی را به پاس سالروز شهادتش پاس بدارند، خود رهرو سردار دلها شدند، مادران، کودکان و پدران، همه در خون غلطیدند، ۹۵ نفر به شهادت رسیدند و بیش از ۲۰۰ نفر راهی بیمارستان شدند.

قرار فقط زنده کردن خاطره بود، صلوات و فاتحه بود، کسی نگفت در باغ شهادت باز باز است و بناست در جایی که پیکر تکه تکه سردار دلها در آغوش خاک آرمیده، مادرانی در روزی که به نام آنان است به همراه کودکان و همسرانشان راهی همان خانه ابدی شوند با همان مدال افتخار شهادت.

نباید از خاطر برد که مادران این سرزمین عادت دارند به شهادت؛ شهادت خودشان، فرزندانشان، همسران و پدرانشان، عادت دارند فرزندانشان را به نحوی تربیت کنند که رهرو این مسیر باشند تا از کودکی بدانند مسیر شهادت یعنی چه، بدانند که سعادت ابدی شهادت است.بس.

به تدریج لیست مصدومان و شهدای این حادثه بیرون می‌آید و می‌توان نام تک تک زنان و مادرانی را در آن دید که امروز آمده بودند درس شهید پروری بیاموزند، خود شهید شدند.

در این وانفسای تاریخ چه زیبا سرودند:

هدیه آوردی برای مادرت، سوغات کرمانی مگر؟

راوی حسرت به دوش! هم رزم سرداری مگر؟

مکتب غم را هجی کردی شهده، یار آمدت دیدنت

رسم مکتب را معلم می دهد سرمشق؛ آرامی دگر

خاک این سرزمین ۲۳ هزار شهید ترور را در خود جای داده؛ جای جای این سرزمین یاد و خاطره شهیدان گلگون کفنی است که عزیز مادرانشان بودند، برای آینده خود و سرزمین شان آرزوها داشتند اما سلاح برداشتند، به دست گرفتند و همانطور که مرادشان سردار حاج قاسم سلیمانی خطاب به دخترش نوشته بود، اگر سلاح به دست گرفتند برای ایستادن در مقابل آدمکشان بود… برای آن طفل وحشت‌زده بی‌پناهی که هیچ ملجایی برایش نیست، برای آن زن بچه به سینه چسبانده هراسان و برای آن آواره در حال فرار و تعقیب که خطی خون پشت سر خود بر جای گذاشته است…

حالا درست در همان روز تاریخی؛ در ۱۳ دی مردان و زنانی از این سرزمین به تبار سلیمانی پیوستند تا بگویند «#من_سلیمانی‌ام».

درست در همین نقطه است که مرز بین حق و باطل مشخص می شود؛ مرد نبرد با داعش که هیمنه آنان را در هم شکست؛ شهید قدس که محور مقاومت بود و حریف مستکبران و گردنکشان قرن که در راس آنها آمریکا و اسرائیل قرار دارد به دست آنان به شهادت رسید و اکنون رهروانش هم به همان شیوه راه شهادت در پیش گرفتند؛ این تقارن بی مفهوم نیست؛ همانانی که حاج قاسم را در فرودگاه بغداد به شهادت رساندند، در پشت همه نقشه ها و فتنه ها علیه مردم این سرزمین و رهروانش قرار دارند؛ حتی اگر هم به زبان تکذیب کنند، همه مردم ایران و آزادیخواهان جهان می دانند چه کسی تروریست ها را تطمیع می کند، چه کسی حامی معنوی و مالی آنان است و هدف آنان از این کشتار مردم بی دفاع چیست.

و سَیعلَمُ الّذینَ ظَلَموا أَی مُنقَلَبٍ ینقَلِبونَ

و آنان که ظلم و ستم کردند به زودی خواهند دانست که به چه کیفرگاهی باز می گردند.